Anthony Heidweiller over inclusief beleid in de kunsten: het gaat niet om cijfers en percentages.

19-09-2022


NIEUWS

 

Wat speelt er bij de Akademie van Kunsten? Lees hier het laatste nieuws.

 







 







 

 

 

Anthony Heidweiller is operamaker en lid van Akademie van Kunsten. Mede op zijn initiatief komt op 26 oktober Josette Bushell-Mingo naar het Trippenhuis voor de Black Achievement Month-lezing die de Akademie van Kunsten samen met Stichting Black Achievement Month organiseert.

Toen Anthony Heidweiller vorig jaar benoemd werd als directeur aan de Academie voor Theater en Dans aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, werd Josette Bushell-Mingo directeur bij de Royal Central School of Speech and Drama in Londen. Ze had haar sporen in het theater ruimschoots verdiend: als actrice, als regisseur, als oprichter van het Push Arts Festival. Heidweiller: ‘Mede door inclusief beleid kwam Bushell-Mingo op deze positie, in een instituut dat al meer dan een eeuw bestaat. In zo’n situatie kun je iemand niet alleen maar binnenhalen en dan loslaten. Dat vraagt om zorgvuldigheid van de omgeving waarin je terecht komt. Zelf zegt Bushell-Mingo daarover: “You have to bring me all to the end”.’

Verhalen

Dat is voor Heidweiller waar het gesprek over moet gaan. ‘Inclusief beleid is cruciaal, begrijp me goed. Maar met mensen aannemen van andere culturele achtergronden verandert er nog te weinig. Het gaat niet om cijfers en percentages. Laten we het met elkaar hebben over wat we zoeken met z’n allen. Mensen een stem geven, verhalen vertellen en in beweging blijven. Luisteren.’ Dan, bedachtzaam: ‘Als je net als ikzelf mede door inclusief beleid op een bepaalde positie bent gekomen, maakt dat in de kern ook onzeker en kwetsbaar. Het is belangrijk om dat te delen met anderen met een bi-culturele achtergrond die op vergelijkbare posities zitten. Want je komt in een bestaande organisatie terecht. En dat is niet altijd makkelijk.’

Resultaat

Het valt hem op hoezeer ook in de kunsten alles gericht is op productie en resultaat. Een meritocratisch virus noemt hij het. ‘Na de verlichting zijn we in de kunsten iets kwijtgeraakt. Kunst moet nu rendabel worden gemaakt, en moet een verdienmodel zijn.’ Dat meritocratische denken - typerend voor het eurocentrisme, vindt hij - tekent zich scherp af bij het project dat hij ieder jaar doet op het theaterfestival van Aix-en-Provence. Daar werkt hij met studenten uit Ivoorkust, Burkina Faso, Zuid-Afrika, Ghana en Europa. ‘De Europese studenten zitten klaar met pen en papier en vragen ‘Wat gaan we maken?’. Maar het belangrijkste is: het gáát niet om het resultaat, het gaat om het proces en dat je daar open in kan gaan, jezelf daarin kan toelaten. Ik moet hen helpen om het vertrouwen te hebben dat ze zichzelf kunnen zijn. Het lijkt een strijd tussen virtuositeit en authenticiteit.’

Langzaam groeien

Verandering heeft tijd nodig. Niet voor niets heet de werkgroep die hij bij de Akademie van Kunsten startte ‘Bomen die langzaam groeien hebben diepe wortels’. Heidweiller licht toe: ‘Het is belangrijk om een combinatie te maken tussen wetenschap, kunst en politiek. Met een klein gezelschap van kunstenaars en wetenschappers lezen we titels en praten we met elkaar over ongelijkheid op basis van huidskleur en afkomst. Het heeft tijd nodig. Het moet je gaan raken.’

Wat die groep oplevert? Hij lacht. ‘Dat resultaatgerichte, dat moeten we veel meer los durven laten. Het is belangrijk dat we naar elkaars verhalen luisteren en dat we in beweging blijven.  Zonder dat we meteen denken: wat kan ik ermee, welke acties moeten we nu uitzetten. Ik hoop dat mensen zo ook naar de lezing van Josette Bushell-Mingo komen: om te luisteren naar haar verhaal.’

Meer informatie over de Black Achievement Month-lezing van Josette Bushell-Mingo.
Lees meer over de groep 'Bomen die langzaam groeien hebben diepe wortels'

Foto: Marco Borggreve

Afbeeldingen

Cookie-instellingen